Avrupa ne hale geldi? Müslümanları hedef alan yeni yasalar, masum Yahudi çocukların maskeli keşişler tarafından kaçırılıp onları cehennemin ebedi ateşinden “kurtarmak” için manastırlara hapsedildiği bir zamanı anımsatıyor. Dini farklılıklara olan körü körüne güvensizliğimizde, entegrasyon için tek modelin azınlık dininin zorla çoğunluğa dönüştürülmesi olduğu Orta Çağ'a geri dönüyoruz.
Hükümetin “getto” mahallelerinde yaşayan çocukların her hafta ebeveynlerinden ayrı olarak 25 saat geçirmelerini zorunlu kılan yeni yasalar çıkardığı Danimarka'yı ele alalım. Bu süre zarfında, Noel ve Paskalya gelenekleri dahil olmak üzere "Danimarka değerleri" öğretilecek ve Danca dil dersleri alacaklar.
Hükümet, bu mahallelerdeki yaşamı düzenleyerek, bu çocukları "Batılılaştırmayı" ve onları Danimarka'nın laik kültürüne ve toplumuna sokmayı umuyor. Bunu, azınlığın pahasına birçok kişinin koruması olarak görüyorlar. Ancak itaatsizliğin ağır cezaları, her türlü yabancı öğretime, din eğitimine ve kültürel farklılığa karşı hoşgörüsüzlüğü gösteriyor.
İşbirliği yapmayı reddeden ebeveynler para cezasına çarptırılacak ve sosyal yardım ödemeleri durdurulacak. Bu yeni kuralların düşük gelirli, ağırlıklı olarak Müslüman yerleşim bölgelerini hedef alması gerçeği, Danimarka hükümetinin dar görüşlü Müslüman toplulukların varlığının aşırılık yanlısı ideolojilerin gelişimini kolaylaştıracağı korkusuna ihanet ediyor.
Danimarka, azınlık nüfusunu ve din özgürlüğünü bu şekilde hedefleyen tek ülke değil. Örneğin, Avusturya ve Belçika koşer et kesiminin sınırlandırılmasını önerdi ve Fransa ve Norveç de dahil olmak üzere birçok ülke okullarda veya devlet memurları arasında dini başörtüsü yapılmasını yasakladı. Bavyera ve İtalya, haçların kamu binalarında sergilenmesini gerektiren yasalar çıkarmıştır.
Bir grup insanı dinlerine veya menşe ülkelerine göre yabancılaştırmayan daha etkili çözümleri acilen bulmalıyız.
Bu tür kararlar, dini azınlık topluluklarının altını oyar ve gerçekten çeşitli ve demokratik bir Avrupa'da yeri yoktur. Tarih bize defalarca, iç barış ve uyumun baskı ve zorla din değiştirme yoluyla sağlanamayacağını öğretti. Ayrımcı politikalar çok hızlı bir şekilde totalitarizme dönüşür veya zarar verici bir tepkiyi tetikler.
15. yüzyıl Katolik İspanya'sında monarşi, Yahudi uygulamalarına kısıtlamalar getirerek Yahudi sorununu "çözmeye" çalıştı, ardından zorla din değiştirme ve sınır dışı etme izledi. Yahudiler, İspanyol vatandaşı olarak görülmediklerinden korku ve şüpheyle görülüyorlardı.
Önümüzdeki yüzyılda, Conversos'un asimile edilmiş Katolik çocukları ve torunları - 14. ve 15. yüzyıllarda Roma Katolikliğine geçenler - İncil metinlerine genel Katolik nüfustan çok daha aşinaydılar. Protestan reformunun standart taşıyıcıları haline geldiler ve bu da Avrupa üzerindeki Katolik hegemonyasının yıkılmasıyla sonuçlandı.
Çarlık Rusya'sı da Yahudi sorununu baskı ve ayrımcılık yoluyla "çözmek" için mücadele etti. Bu, orantısız sayıda Yahudi entelektüeli, Rus Ortodoksluğunun ve kültürünün neredeyse yok edilmesinde neredeyse başarılı olan Bolşevik devrimine katılmaya itti.
Avrupa'da yaşadığım ve kapsayıcılığı onun ayırt edici özelliği olarak gördüğüm için kendimi şanslı hissediyorum. Londra, Milano ve Berlin gibi kültürel metropoller, içlerinde bulunan çok çeşitli topluluklar, benzersiz gelenekleri, kokuları, manzaraları ve sesleri ile zenginleştirilmiştir. Avrupa doğal olarak kapsayıcı ve barışı seven bir ülkedir; toplumlarımız açık ve özgürdür.
Peki doğru yaklaşım nedir? Kesinlikle hükümetlerin harekete geçmesi gereken zamanlar vardır. Salı günü Danimarkalı savcılar, Kopenhag merkezli imam Mundhir Abdullah'ı Kuran'ın Müslümanları "Yahudilerle savaşmaya ve onları öldürmeye" çağırdığını vaaz ettiği için kışkırtmakla suçladı.
Bu türden nefret söylemi hiçbir medeni toplumda kabul edilemez. Aslında, hükümet hareket edemeyecek kadar yavaştı. Abdullah'ın vaazını verdiği camiye, serbest konuşma konferansı ve Kopenhag sinagogunda çifte ateş eden 22 yaşındaki silahlı kişi Omar El-Hussein, öfkesine kapılmadan bir gün önce katıldı. Danimarka Yahudi toplumu Mayıs ayında Adallah’ın vaazları hakkında şikayette bulundu.
Şiddet ve nefret söylemiyle mücadele edilmelidir, ancak güvenlik endişeleri dini azınlıklara karşı ayrımcılığı haklı çıkarmak için kullanılamaz. Yahudiler İslami terörün tek hedefi olduğu sürece, Avrupa'nın tepkisi sessizlik ve ilgisizlik oldu. Ancak Paris, Kopenhag, Brüksel, Berlin ve Nice'deki saldırıların ardından, her Avrupalı potansiyel bir kurban olduğunda, Avrupa dini nefret tehdidiyle uyandı. Sorun şu ki, Avrupa ülkelerinin dini aşırılık tehdidiyle mücadele etmek için uyguladığı politikaların kendileri son derece zarar verici.
Avrupa, “koruma” ve sosyal uyum kisvesi altında ayrımcı yasalar çıkararak, Rönesans öncesi dini hoşgörüsüzlüğe doğru kaymaktadır.
II.Dünya Savaşı'nın yıkılmasından sonra Avrupa, insan yaşamının onuru, ahlak, geleneksel aile yapısına saygı ve destek gibi Yahudi-Hristiyan felsefesine dayanan ilkeler üzerine yeniden inşa edildi. Ancak hükümetler güvenlik ve savunma adına dini farklılıkları sıkıştırmaya çalışırken, bu temelleri atıyorlar.
Bir grup insanı dinlerine veya menşe ülkelerine göre yabancılaştırmayan daha etkili çözümleri acilen bulmalıyız. İslami aşırılık İslam'dan farklıdır ve bu ayrım hükümet düzeyinde açıklığa kavuşturulmalıdır.
Avrupa, "koruma" ve sosyal uyum kisvesi altında ayrımcı yasalar çıkararak, Rönesans öncesi dini hoşgörüsüzlüğe kayıyor ve kendisini Ortadoğu'nun otoriter rejimleriyle uyumlu hale getiriyor.
Daha iyisini yapmalıyız. Avrupa, ırk, din veya vatandaşlık fark etmeksizin hepimizi etkileyen ırkçılık ve dinsel ayrımcılık zehirine çok geç olmadan uyanmalıdır.
Habib Bey sizi severek takip ediyorum başarılar diliyorum