Küçüktüm,çocuktum, masumdum,günahsızdım, barışçıldım,kin nefret, savaş ve faşistlik kavramlarından uzaktım..
1993 Yılında Terörün en yoğun ve en acımasız dönemlerinde dünyaya geldim ..Dedem TCDD’de Memurdu. BİNGÖL Genç ilçesi DİK İstasyon köyüne görevlendirimişti..Ben de o köyde doğmuştum.. Azcık büyüdüm gülmeyi, konuşmayı , ve koşmayı öğrenmiştim 4 yaşındaydım anlam verdiğim yaştı.. Köyün dört bir yanı terör örgütü PKK’nın ablukası altındaydı.. Köy halkı masum kadere boyun eğmiş, çaresiz, ve bunu bir alın yazısı kabul edip çilenin ve korkunun adını da kader koymuşlardı.. Aklımdan bir türlü çıkmayan çocukluğumun en dramatik tarafı, Her gece sabaha kadar süren çatışmalardı.. silahlı, öfkeli ve acımasızca..
Annem babam yani ailem duruma alışık, silah sesleri onlara artık müzik gibi geliyordu.. Müzik gibi mi? Evet müzik gibi.. çaresizliğin ve imkansızlığın buluştuğu noktadaysan herşeyden elini çeker normalleştirirsin rutin şeyler gibi..beyninde mıh gibi..
Ama ben ve abim çocuktuk..
Her gece silah seslerinden ürküp, kulaklarımıza parmaklarımızı sokar, yorganın altında teri terine ağlayarak uyurduk.. Sessiz bir ağlayıştı bu.. Anne babamıza bile sesimiz gitmesin derdik.. Her gecemiz kabus her gecemiz korku.. işin en acı yanı biz bu çatışmaları,evimizin arkasındaki dağda fink atanları ,gecemizi cehenneme dönüştürenlerin sadece terörist adını bilirdik gerisi bilinmezdi.. Anne onlar kim dediğimizde hep aldığımız cevap aynıydı..”Sus sesimiz gider , belki kapının arkasında ya da pencere altında bizi dinliyorlar.” Ee bu daha da içimizdeki Korkuyu ateşlendirdi be annem.. Kim bunlar ,amaçları ne ? Ne bilirdik, ne de bilsek bile anlayabilecek yaşımız vardı.. Korkularla yoğrulsun bir kaç yıllık çocukluk yaşımdan sonra taşındık ölmeyelim diye.. Bir gün kapımızı çalıp bizi öldürmesinler diye.. Dedem zorunlu görevi nedeniyle 27 yıl kaldı. Ama biz başımızı biraz dik tutup çıkalım dedik ve gittik.. Sonra unuttuk mu ? Hayır.. geriye kalan çocukluğumda acılarımın ve kabuslarımın etkisinde kalmış hala uyurken parmaklarım kulağımda kalmış, gece annem ben uyurken gelip kulaklarımdan çıkartırdı.. Siz anlayabildiniz mi küçük bir çocuğun neden kulaklarını tıkadığını.. Her seste titreyişini, balonları hiç sevmediğini, bir balonun patlayışından çıkan ses ile çocukluğuna gittiğini.. Aslında hiç gitmek istemediğini, hatırlamak bile istemediğini, o çocuk ben değilim ben o köyde yaşamadım deyişini anlayamazsınız..
Büyüdüm.. Faşistliğin ne olduğunu kimin kime savaş açtığını çok okudum çok araştırdım... Ben zazayım, ben kürdüm benim davam kulaklarıma bomba olup patlayan bir düşüncenin haklılığı olamazdı.. Bir çocuğun korkusunu hesap edemeyen hiçbir fikir Haklı değildir, haklı olamaz..
Şimdi Diyarbakır’ da anneler giden çocuklarının feryatları ile kavruluyor.. Feryadın boşa annem? Ne sesini duyan olur, ne sesini çocuğuna duyuran olur.. Canavarca, şerefsizce, onursuzca sözde dava diye fink atan o vekillerin çocukları nerde biliyor musun? Milano’larda Deniz keyfi yapıyorlar.. Senin çocuğun Sözde Masum Kürt halkının davası için okuldan, anasından , kardeşinden, yarinden, yarınlarından olmuştur.. Onlar biraz daha lüks tatil yapsınlar diye!! Analık duygusu ciğerde olmayan O Pervin Sultanı seni anlayamaz, duyamaz... Senin hakkını alan Allah’a itimadın sonsuz olsun ve bekle göreceksin,Dünyanın zalimlere Tokadını..
O çocuğa öğretmeni büyüyünce ne olmak istersin demişti oysa ki?
Terörist olacağım diyen var mıydı?
Siz çaldınız, siz kandırdınız, siz düşman yaptınız..
Okul çantasını sırtından aldılar..
İçinde karnesi vardı,
Anasına gösterecekti,
Bırakmadınız..
Büyüyüp insanlık için faydalı bir meslek erbabı olacaktı
Bırakmadınız..
Baba olacaktı, Anne olacaktı
Çoluk çocuk sevecekti
Bırakmadınız..
Hayalleri vardı büyüyünce yapacağım diye..
o hayaller ile birlikte dağın toprağına kuru kuru gömdünüz..
Onlar Anne Baba değil anacım anlamazlar seni..
Kalk evine git Allah’ına aç elini o duyacak seni..
( Siyasetin kaynağını terörden alan Hdp, elbet beslendiğin yere gömüleceksin, belki bugün , belki yarın, belki yarından yakın.. )
